Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017 - Η ζωγραφική του Τάσου Μισούρα χαρακτηρίζεται από την πολυσημία των εικόνων και τους αλληγορικούς συμβολισμούς της, που συνυπάρχουν με τρόπο αριστοτεχνικό στη νέα του έκθεση με τίτλο “Fluid Frames” που εγκαινιάστηκε στις 19 Ιανουαρίου καιθα διαρκέσει μέχρι και τις 18 Φεβρουαρίου 2017 στην Γκαλερί Ευριπίδη (Ηρακλείτου 10 & Σκουφά 14, Κολωνάκι, Αθήνα). Η αλήθεια και ο μύθος «σωματοποιούνται» στη ζωγραφική του Τάσου Μισούρα, μέσα από ένα κρεσέντο συναισθημάτων, που προσδίδει στα έργα του την αφηγηματική δύναμη των παραμυθιών.Η εικαστική του αφήγηση, εσκεμμένα αποσπασματική, λειτουργεί ως «διάμεσος» για να «εισέλθει» ο θεατής σε μια ονειρική διάσταση, ακροβατώντας ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό σε ένα αχρονικό πλαίσιο. Ο χρόνος στα έργα του βιώνεται καθαρά ψυχολογικά, καθώς μετατρέπεται σε μια διάσταση της συνείδησης.Ο Τάσος Μισούρας πλάθει δικές του φιγούρες, που τις τοποθετεί πάνω σε μια φανταστική σκακιέρα του ασυνειδήτου, ενώ ταυτόχρονα «σκηνοθετεί» τις εικόνες του, διατηρώντας αναλλοίωτο το μυστήριο της αμφισημίας τους.Όπως επισημαίνει ο αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Θεωρίας του Πολιτισμού, κ. Θανάσης Μουτσόπουλος, στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση:«…Περισσότερο από ποτέ, η πρόσφατη δουλειά του Τάσου Μισούρα εστιάζει στα πρόσωπα, τα οποία ζωγραφίζει δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με τα σώματα, ίσως για να τους δώσει ακόμη μεγαλύτερη έμφαση. Αυτά τα γυναικεία πρόσωπα, παρότι συνήθως εκτυφλωτικά όμορφα, σε κάνουν να ορκίζεσαι ότι από κάπου τα ξέρεις, τα γνωρίζεις, κάπου τα έχεις συναντήσει, δεν μπορεί παρά να ανήκουν σε αληθινό άτομο. Τα ίδια τα σώματα διαστρέφονται, παραμορφώνονται, λυγίζουν, στρίβουν, ακροβατούν σε μια παρά φύσει ισορροπία.Μια άλλη μισουρική ζωγραφική ιδιαιτερότητα είναι οι δυσαναλογίες στην κλίμακα μεταξύ των πρωταγωνιστών των συνθέσεών του.Οι φιγούρες, μ’ έναν τελείως παράδοξο τρόπο, μεγαλώνουν και μικραίνουν. Ο καλλιτέχνης μοιάζει να ζωγραφίζει εδώ και είκοσι χρόνια τη δική του εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων για ενηλίκους, σκοτεινή και γοτθική. Ένας ζωγραφικός Tim Burton για σοβαρούς θεατές. Η ατμόσφαιρα, τα σκηνικά και τα κοστούμια, τρόπον τινά, άλλοτε μοιάζουν με ελισαβετιανές μπαρόκ συνθέσεις και άλλοτε παραπέμπουν σε κάτι εφιαλτικά σύγχρονο».
