Συνέντευξη στον Πάρη Καπράλο
Πότε και με ποιά αφορμή ξεκινήσατε την γλυπτική;
Αν δεν με απατά η μνήμη μου η πρώτη μου επαφή ήταν στο νηπιαγωγείο. Θυμάμαι πως όλα τα παιδιά ήθελαν να τους φτιάχνω παιχνίδια με τα ''τουβλάκια'' που είχαμε τότε. Τότε δεν είχε καταλάβει κανείς τίποτα , αλλά με την πάροδο του χρόνου η καλοκαιρινή άμμος ήταν για πολλά χρόνια συνοδοιπόρος. Θυμάμαι μπορούσα να κάνω το κάτι παραπάνω αλλά ... αυτό το κύμα...
Με τι υλικά έχετε δουλέψει έργα σας και ποια είναι η σχέση με τα υλικά που έχετε καταλήξει ότι σας εκφράζουν και δουλεύετε περισσότερο με αυτά;
Αρχικά με πήλο - γύψο, στην σχολή είχα την ευκαιρία να γευτώ με διάφορα υλικά, όπως μέταλλο, ξύλο, πέτρα, μάρμαρο κ.α Ένας κόσμος του Land Art με γοήτευσε θυμάμαι για κάποια χρόνια. Αν και ακόμα με ακολουθεί αυτή η αίσθηση. Την σχέση με τα υλικά πιστεύω πως δεν την διαλέγω εγώ προσωπικά, αλλά η ιδέα. Αυτή είναι που θα επιλέξει που θα συνεχίσει να ζει , μέσα σε τι ταιριάζει αλλά και καμιά φορά ξέρετε τα αντίθετα έλκονται οπότε δεν θα τολμούσα να στηριχθώ σε ένα συγκεκριμένο υλικό. Τον τελευταίο καιρό είμαι συνοδοιπόρος με το ξύλο .
Ποια θέματα απασχολούν το έργο σας;
Θα τα ονόμαζα εμμονές, από το παρελθόν αλλά και το παρόν . Οι αναμνήσεις με το παρόν είναι η ενέργεια για να παγώσω το χρόνο και να αναρωτηθώ για κάτι που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου, που αργότερα θα οδηγηθούν στο ταξίδι του θέματος που θα με απασχολήσει. Αν μου επιτρέπεται να τα ονομάσω θα τα έλεγα : ισορροπία - αγάπη - έρωτας - διέλευση - χρόνος - ανθρώπινες σχέσεις.
Το γλυπτό “παγώνει” τον χρόνο ή τον εκτείνει;
Και βέβαια δεν το παγώνει. Αυτό που παγώνει είναι αυτό που έχει αρχή και τέλος. Μπορεί να πάγωσε για τον καλλιτέχνη την στιγμή που έκανε την σύλληψη της ιδέας αλλά και πάλι μεταλλάχτηκε την ώρα που δημιουργήθηκε. Το ταξίδι της δημιουργίας και της πραγματοποίησης είναι πάντα ζεστό γιατί παράγεται ''έργο'' που θα συνεχίσει να ''ζει'' .
Υπάρχουν άλλα είδη τέχνης ή παραγωγής πολιτιστικού περιεχομένου (κινηματογράφος, πεζογραφία, ποίηση, θέατρο, μουσική, κλπ) που σας επηρεάζουν ή σας προκαλούν να συνδιαλεχθείτε μαζί τους στο έργο σας;
Και βέβαια , η μουσική είναι ο πιο κύριος παράγοντας . Μου δίνει πολλές εικόνες , πολλά συναισθήματα , με ανακουφίζει απο τις παράλληλες σκέψεις, από την εκκωφαντική ησυχία της καθημερινότητας . Οι εικόνες του κινηματογράφου μεταλλάσσονται σε παγωμένες ιδέες . Η ποίηση σε μικρές ιστορίες που με αναγκάζουν να βρω το ''peak'' και να το κάνω οπτικό συναίσθημα .
Πως επηρεάζει η κρίση την καλλιτεχνική παραγωγή σας;
Οι σκέψεις είναι ανοιχτές για όλους , δεν πιστεύω πως θα σταματήσουν να υπάρχουν οτι κι αν συμβεί, η παραγωγή από την άλλη δεν θα πτοηθεί αν είναι δυνατό το συναίσθημα . Είναι σαν τον ερωτευμένο άνθρωπo, δεν καταλαβαίνει τίποτα, έχει έναν σκοπό την αγάπη του, τον έρωτα του.
Επιδιώκετε συνέργειες με άλλους καλλιτέχνες, και την αλληλεπίδραση που μπορούν αυτές να επιφέρουν;
Είχα την τύχη να συνυπάρξω μαζί με διαφορετικής εθνικότητας και κουλτούρας καλλιτέχνες από διαφορετικές χώρες , με τελείως διαφορετικές ιδιαιτερότητες. Είναι ίσως από τα πιο όμορφα ταξίδια που έκανα δώρο στον εαυτό μου. Είναι σαν να γεύεσαι μια τελείως καινούργια αίσθηση, ανακαλύπτεις πράγματα που για καιρό δεν ήξερες πως, και βλέπεις πως η απάντηση ήταν μπροστά σου αλλά δεν την έβλεπες γιατί είχες μπει στην ρουτίνα της εγωιστικής καθημερινότητας .
Ποιός είναι ο δρόμος για την ανάπτυξη -τόσο από πλευρας έργου όσο και από πλευράς επικοινωνίας/προβολής του έργου του- για έναν νέο γλύπτη σήμερα;
Είναι το ταξίδι της ιδέας, η οπτική ακολουθία της σκέψης, η αδίστακτη ανάγκη για την δημιουργία . Όταν η μετάλλαξη της αρχικής μορφής του υλικού με την αρμονία του σχεδίου και της αισθητικής αγκαλιαστούν, μπορούνε να πραγματοποιήσουν την προέκταση της σκέψης μας στο χώρο.
Πόσο αποδεκτή είναι η γλυπτική στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στον δημόσιο χώρο;
Πέρα από τα μνημεία που βλέπουμε δεν υπάρχει κάτι άλλο . Είναι σαν την ιστορία , μας αρέσει να μιλάμε για το παρέλθον. Ο ρόλος της στο δημόσιο χώρο είναι λησμονημένος, περιμένει υπομονετικά στον απέραντο χρόνο. Πιστεύω πως έχουμε πολλά σημεία για φιλοξενία . Αποδεκτή θα έλεγα πως είναι , απλά δεν έχουμε δώσει τις κατάλληλες μάχες . Είναι πολλοί λίγοι οι νέοι καλλιτέχνες που εκθέτουν σε δημόσιο χώρο. Ο ρόλος της έχω την εντύπωση πως έπρεπε να είναι πρωταγωνιστικός μαζί με την φύση .
Γίνονται προσπάθειες για την ανάδειξη της ελληνικής γλυπτικής σήμερα; Τι πιστεύετε (συγκεκριμένα) ότι θα μπορούσε να γίνει; Ποιές πρωτοβουλίες θα προτείνατε να αναληφθούν; Πως πιστεύετε ότι θα πρέπει να συμβάλει ο ιδιωτικός τομέας και πως το κράτος;
Προσπάθειες .. .πάντα γίνονται προσπάθειες και απο τις δύο μέριες και απο την πολιτεία και απο τους καλλιτέχνες , το θέμα είναι πως δεν υπάρχει εξέλιξη , δεν υπάρχει ένα σημείο της σημερινής αναφοράς . Είναι σαν να είμαστε κολλημένοι στο παρελθον . Κάποιοι πραγματοποιούν έργα με πρωτότυπα ύλικα και εμείς καταργούμε την ευκαιρία για μάθηση τεχνόλογιας υλικών του περασμένου αιώνα, δεν έχουμε καταλάβει τι είναι σύγχρονο και τι μοντέρνο. Δεν υπάρχουν γλυπτά στους προαύλιους χώρους στην Ανωτάτη Σχολή της Καλών Τεχνών. Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η αντίληψη αν στα προαύλια στα σχολεία στα πανεπιστήμια στις πλατείες υπήρχαν γλυπτά όχι για κάποιο ήρωα, όχι για κάποιο ιστορικό γεγονός, αλλά για τον προβληματισμό της σκέψεις του νέου, να ευαισθητοποιήθει να λαξεύθει για το μέλλον που καλείται να διαπεράσει με τις σκέψεις του . Δεν υπάρχει συμβουλή πως θα γίνει κάτι, με την εργάσια θα έρθουν οι ιδέες για το πως και που μπορούμε να πράξουμε. Ο ιδιωτικός τομέας πάει παράλληλα με το κράτος οπότε αύτο που μας λείπει είναι η πρωτοβουλία της σκέψης μας .
Αν ένας έφηβος σας πει ότι θέλει να γίνει γλύπτης, τι θα τον συμβουλεύατε να προσέξει/κάνει;
Θα τον ωθούσα να προχωρήσει , ίσως να του έδινα και φόρα πιστεύω. Συμβουλές να σχεδιάζει όσο πιο πολύ μπορεί, να χαμογελάει και να ξέρει πως αυτός ο έρωτας για την τέχνη δεν θα τον προδώσει ποτέ.
