MIA πολύ ιδαίτερη έκθεση θα έχει την ευκαιρία να επισκεφτεί το φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης από της 31 Μαΐου μέχρι τις 16 Ιουνίου στην Myrό Gallery. Πρόκειται για 10 πρωτότυπα έργα του Μιχάλη Κόκκινου νεοκλασσικού ζωγράφου και γλύπτη του προηγούμενου αιώνα, με έντονες επιδράσεις από τον Ροντέν και τον Μπουρντέλ, που γεννήθηκε στην Κάλυμνο στα 1900, σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών, όπου απεφοίτησε το 1922, ενώ τα πρώτα του μαθήματα τα πήρε κοντά στο συμπατριώτη του Σ. Γαλουζή, μαθητή του Ροντέν.
Σημαντική πηγή για το έργο του Κόκκινου είναι ο συλλεκτικός τόμος το βιβλίο «Προσωπικότητες του Ελληνισμού» (που εκδόθηκε στην Αθήνα το 2003, από τον εκδοτικό Οίκο Ελληνική Εθνική Γραμμή). Σε αυτόν τον τόμο διαβάζει κανείς:
Ο Κόκκινος όπως όλοι οι προικισμένοι καλλιτέχνες, δέχτηκε τις επιδράσεις των δασκάλων του, χωρίς όμως να μιμηθεί κανένα. Δημιούργησε δική του μανιέρα που θυμίζει τους κλασικούς, τους μεγάλους γλύπτες της Δύσης και τη Βυζαντινή τέχνη, μα όλα τούτα τα στοιχεία αφομοιώνονται στα έργα του που ανασαίνουν μέσα στο νεοελληνικό νησιώτικο κλίμα και παράδοση. Οι Ποσειδώνες, οι Σειρήνες, οι Γοργόνες, οι Πάνες, οι Σφουγγαράδες, οι ορθόστητες κοπέλλες με τις πλεξίδες, είναι, θαρρείς, απαυγάσματα και στοιχειά της δωρικής γης του νησιού του και της αιγαιοπελαγίτικης θάλασσας. Ο Κόκκινος πετυχαίνει να συναιρέσει τις τρεις υποστάσεις της φυλής μας: την αρχαία, τη βυζαντινή και τη νεώτερη. Οι Καλύμνιες κόρες του, θυμίζουν βυζαντινές Παναγίες κι οι βοσκοί του, χορεύουν «σούστα» με τους ήχους της φλογέρας του Πανός. Ακόμα ο «Ποσειδώνας» του, υπερφυσικό μπρούντζινο μνημείο στημένο σε μια γωνιά του λιμανιού, δεν θυμίζει τον εκδικητικό και μνησίκακο «εννοσίγαιο» της Οδύσσειας. Καθισμένος σ’ ένα βράχο και κρατώντας την τρίαινά του μοιάζει σα να ξεκουράζεται, αφού πλανήθηκε στον «ατρύγετο πόντο», όχι για να βυθίσει πλοία, αλλά για να σώσει θνητούς από τη μανία του υγρού στοιχείου. Το πρόσωπό του, χωρίς να χάνει το θεϊκό μεγαλείο, έχει απαλή και προσηνή έκφραση, που τον φέρνει κοντά στο θαλασσινό άγιο της Χριστιανοσύνης. Η πιο μεγάλη κι η πιο τολμηρή σύνθεση του Κόκκινου είναι το μνημείο της «Πτερωτής Νίκης» που είναι στημένο στο κέντρο του καλύμνικου λιμανιού και έχει ύψος επτά περίπου μέτρα. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί ν’ αποδώσει πλαστικά την ιστορία και τη βαθύτερη ψυχή της πατρίδας του. Οι τέσσερεις πλευρές της μαρμάρινης βάσης του είναι σκεπασμένες με ισάριθμα χάλκινα ανάγλυφα. Στη κορφή της μαρμάρινης στήλης υψώνεται το άγαλμα της «Πτερωτής Νίκης». Η «Πτερωτή Νίκη» είναι στημένη έτσι που φαίνεται να στέκει μετέωρη ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα. Το αρχιτεκτονικό αυτό επίτευγμα του Κόκκινου χαρίζει στην τολμηρή τούτη σύνθεση μια συμπύκνωση, μια σπάνια λιτότητα. Θα θέλαμε πολλές σελίδες για να δώσουμε και μια αμυδρή έστω ιδέα των άλλων σπουδαιότερων γλυπτών του Κόκκινου. Μεταξύ των άλλων γλυπτών του αναφέρουμε δύο ακόμα. Τον «Δαφνοστεφή Έφηβο» στημένο έξω από το Γυμνάσιο Καλύμνου. Χυμένος σε μπρούντζο ατενίζει τη ζωή γεμάτος προσδοκία. Το μειδίαμα ζεσταίνει την κλασική γραμμή των χαρακτηριστικών του και το κορμί σαν τόξο σημαδεύει το στόχο του μέλλοντος. Στ’ ανυψωμένα χέρια κρατά μιαν αναμμένη δάδα σα να φέρνει καινούργιο φως στη ζωή. Ο «Έφηβος» του Κόκκινου παρουσιάζει πλαστικά το ξεκίνημα κάθε καινούργιας γενιάς που εισβάλλει θριαμβευτικά στο στίβο της ζωής φιλοδοξώντας πάντα να φέρει ένα νέο μήνυμα. Το άλλο άγαλμα, σε φυσικό μέγεθος, είναι ο «Βουτηχτής». Στο καθαρά καλύμνικο τούτο θέμα ο γλύπτης πυργώνει ένα μεστωμένο άντρα που είναι έτοιμος να πέσει, όχι στο πέλαγο της ζωής όπως «Ο Δαφνοστεφής Έφηβος», αλλά στη θάλασσα για να κουρσέψει τα βάθη της και να κλέψει τα μυστικά της. Στέκει στις φτέρνες των ποδιών του, έχει ενωμένες τις παλάμες πάνω απ’ το σγουρόμαλλο κεφάλι και το στήθος του φουσκώνει για να ρουφήξει όσο περισσότερο αγέρα μπορεί. Ελαφρά γυρμένος μπροστά ατενίζει τη γαλανή μόνο επιφάνεια και σε κάνει να θαυμάζεις τον καλλιτέχνη που έλυσε και το δύσκολο πρόβλημα της ισορρόπησης ενός μεγάλου αγάλματος σε μιαν ελάχιστη βάση. Ο Μιχάλης Κόκκινος δουλεύει ασταμάτητα. Βιάζεται ν’ αποτυπώσει στο μπρούντζο και στο μάρμαρο τα οράματά του, οράματα που κρατά μέσα του ανέπαφα από τις καταβολές των καπεταναίων και σφουγγαράδων προγόνων του. Μέσα από το έργο του προβάλλει, εμπλουτισμένη με νοσταλγία, σκληρή δουλειά και σπάνια καλλιτεχνική εμπειρία, η νησιώτικη ψυχή. Κάθε άγαλμα που δουλεύεται με τα δάχτυλά του δεν παρουσιάζει ωραίες μόνον επιφάνειες, αλλά δίνει την εντύπωση πως είναι χτισμένο από μέσα προς τα έξω, σαν ζωντανό ανθρώπινο σώμα. Με την απελευθέρωση των Δωδεκανήσων έρχεται στην Ελλάδα και το 1966 ιδρύει την «Δωδεκανησιακή Ατμοπλοΐα Α.Ε.» και αγοράζει από την Ισλανδία το πλοίο που βάπτισε ΚΑΛΥΜΝΟΣ με εβδομαδιαία δρομολόγια Μπρίντιζι – Πειραιά – Ικαρία – Σάμο – Πειραιά – Κυκλάδες καθώς και για μια περίοδο την γραμμή Δωδεκανήσου. Τον Οκτώβριο του 1967 ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο των Καλυμνίων ανακηρύσσουν Ευεργέτες της Καλύμνου την Νίκη και τον Μιχάλη Κόκκινο. Στις 27 Μαϊου του 1990 ο Μιχάλης Κόκκινος αφήνει την τελευταία του πνοή στο αγαπημένο του νησί την Κάλυμνο πλήρης ημερών.
Τα έργα που θα εκτεθούν στην Myrό είναι δέκα σχέδια γυμνού, σύγχρονα κατά κάποιο τρόπο, κυρίως ως προς την ευθεία αποτύπωση των γραμμών ου σώματος με την παράλληλη διατήρηση των ιδιαίτρων χαρακτηριστικών τους. Τα έργα είναι διαθέσιμα προς πώληση στους ενδιαφερόμενους επισκέπτες και μπορεί να βεβαιωθεί το γνήσιο τους.